7.Sure ARAF
ARAF SURESİ
ARAF SURESİ TÜRKÇE OKUNUŞU
سْــــــــــــــــــــــمِ اﷲِارَّحْمَنِ ارَّحِيم"
BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM
A’raf Suresi Türkçe okunuşu
1.Elif, lâm, mîm, sâd
2.Kitâbun unzile ileyke fe lâ yekun fî sadrike haracun minhu li
tunzire bihî ve zikrâ lil mu’minîn(mu’minîne).
3.Ittebiû mâ unzile ileykum min rabbikum ve lâ tettebiû min
dûnihî evliyâe, kalîlen mâ tezekkerûn(tezekkerûne).
4.Ve kem min karyetin ehleknâhâ fe câehâ be’sunâ beyâten ev hum
kâilûn(kâilûne).
5.Fe mâ kâne da’vâhum iz câehum be’sunâ illâ en kâlû innâ kunnâ
zâlimîn(zâlimîne).
6.Fe le nes’elennellezîne ursile ileyhim ve le nes’elennel
murselîn(murselîne).
7.Fe le nekussanne aleyhim bi ilmin ve mâ kunnâ gâibîn(gâibîne).
8.Vel veznu yevme izinil hakk(hakku), fe men sekulet mevâzînuhu
fe ulâike humul muflihûn(muflihûne).
9.Ve men haffet mevâzînuhu fe ulâikellezîne hasirû enfusehum
bimâ kânû bi âyâtinâ yazlimûn(yazlimûne).
10.Ve lekad mekkennâkum fîl ardı ve cealnâ lekum fîhâ maâyiş
(maâyişe), kalîlen mâ teşkurûn(teşkurûne).
11.Ve lekad halaknâkum summe savvernâkum summe kulnâ lil
melâiketiscudû li âdeme fe secedû illâ iblîs(iblîse), lem yekun mines
sâcidîn(sâcidîne).
12.Kâle mâ meneake ellâ tescude iz emertuke, kâle ene hayrun
minhu, halaktenî min nârin ve halaktehu min tîn(tînin).
13.Kâle fehbit minhâ fe mâ yekûnu leke en tetekebbere fîhâ
fahruc inneke mines sâgirîn(sâgirîne).
14.Kâle enzırnî ilâ yevmi yub'asûn(yub'asûne).
15.Kâle inneke minel munzarîn(munzarîne).
16.Kâle fe bimâ agveytenî le ak'udenne lehum sırâtekel
mustekîm(mustekîme).
17.Summe le âtiyennehum min beyni eydîhim ve min halfihim ve an eymânihim
ve an şemâilihim, ve lâ tecidu ekserehum şâkirîn(şâkirîne).
18.Kâlehruc minhâ mez'ûmen medhûrâ(medhûren), le men tebiake
minhum le emleenne cehenneme minkum ecmaîn(ecmaîne).
19.Ve yâ âdemuskun ente ve zevcukel cennete fe kulâ min haysu
şi'tumâ ve lâ takrabâ hâzihiş şecerete fe tekûnâ minez zâlimîn(zâlimîne).
20.Fe vesvese lehumuş şeytânu li yubdiye lehumâ mâ vuriye anhumâ
min sev'âtihimâ ve kâle mâ nehâkumâ rabbukumâ an hâzihiş şecereti illâ en
tekûnâ melekeyni ev tekûnâ minel hâlidîn(hâlidîne).
21.Ve kâsemehumâ innî lekumâ le minen nâsıhîn(nâsıhîne).
22.Fe dellâhumâ bi gurûr(gurûrin), fe lemmâ zâkâş şecerete bedet
lehumâ sev'âtuhumâ ve tafikâ yahsıfâni aleyhimâ min varakıl cenneh(cenneti), ve
nâdâhumâ rabbuhumâ e lem enhekumâ an tilkumeş şecereti ve ekul lekumâ inneş
şeytâne lekumâ aduvvun mubîn(mubînun).
23.Kâlâ rabbenâ zalemnâ enfusenâ ve in lem tagfirlenâ ve
terhamnâ le nekûnenne minel hâsirîn(hâsirîne).
24.Kâlehbitû ba'dukum li ba'dın aduvv(aduvvun), ve lekum
fîl'ardı mustekarrun ve metâun ilâ hîn(hînin).
25.Kâle fîhâ tahyevne ve fîhâ temûtûne ve minhâ
tuhracûn(tuhracûne).
26.Yâ benî âdeme kad enzelnâ aleykum libâsen yuvârî sev’âtikum
ve rîşâ(rîşâen) ve libâsut takvâ zâlike hayr(hayrun), zâlike min âyâtillâhi
leallehum yezzekkerûn(yezzekkerûne).
27.Yâ benî âdeme lâ yeftinennekumuş şeytânu kemâ ahrace
ebeveykum minel cenneti yenziu anhumâ libâsehumâ li yuriyehumâ sev’âtihimâ
innehu yerâkum huve ve kabîluhu min haysu lâ terevnehum innâ cealnâş şeyâtîne
evliyâe lillezîne lâ yu’minûn(yu’minûne).
28.Ve izâ faalû fâhişeten kâlû vecednâ aleyhâ âbâenâ vallâhu
emerenâ bihâ, kul innallâhe lâ ye’muru bil fahşâi, e tekûlûne alâllâhi mâ lâ
ta’lemûn(ta’lemûne).
29.Kul emere rabbî bil kıst(kısti) ve ekîmû vucûhekum inde kulli
mescidin ved’ûhu muhlisîne lehud dîn(dîne), kemâ bedeekum teûdûn(teûdûne).
30.Ferîkan hadâ ve ferîkan hakka aleyhimud dalâletu,
innehumuttehazûş şeyâtîne evliyâe min dûnillâhi ve yahsebûne ennehum
muhtedûn(muhtedûne).
31.Yâ benî âdeme huzû zînetekum inde kulli mescidin ve kulû
veşrebû ve lâ tusrifû, innehu lâ yuhıbbul musrifîn(musrifîne).
32.Kul men harrame zînetallâhilletî ahrace li ibâdihî vet
tayyibâti miner rızk(rızkı), kul hiye lillezîne âmenû fîl hayâtid dunyâ hâlisaten
yevmel kıyâmeh(kıyâmeti), kezâlike nufassılul âyâti li kavmin
ya’lemûn(ya’lemûne).
33.Kul innemâ harrame rabbiyel fevâhişe mâ zahere minhâ ve mâ
batane vel isme vel bagye bi gayril hakkı ve en tuşrikû billâhi mâ lem yunezzil
bihî sultânen ve en tekûlû alâllâhi mâ lâ ta’lemûn(ta’lemûne).
34.Ve li kulli ummetin ecel(ecelun), fe izâ câe eceluhum lâ
yeste’hırûne sâaten ve lâ yestakdimûn(yestakdimûne).
35.Yâ benî âdeme immâ ye’tiyennekum rusulun minkum yekussûne
aleykum âyâtî fe menittekâ ve asleha fe lâ havfun aleyhim ve lâ hum
yahzenûn(yahzenûne).
36.Vellezîne kezzebû bi âyâtinâ vestekberû anhâ ulâike ashabun
nâr(nâri), hum fîhâ hâlidûn(hâlidûne).
37.Fe men azlemu mimmenifterâ alâllâhi keziben ev kezzebe bi
âyâtihi, ulâike yenâluhum nasîbuhum minel kitâb(kitâbi), hattâ izâ câethum
rusulunâ yeteveffevnehum kâlû eyne mâ kuntum ted'ûne min dûnillâh(dûnillâhi)
kâlû dallû annâ ve şehidû alâ enfusihim ennehum kânû kâfirîn(kâfirîne).
38.Kâledhulû fî umemin kad halet min kablikum minel cinni vel
insi fîn nâr(nâri), kullemâ dehalet ummetun leanet uhtehâ, hattâ izâddârakû
fîhâ cemîân kâlet uhrâhum li ûlâhum rabbenâ hâulâi edallûnâ fe âtihim azâben
di'fen minen nâr(nâri) kâle li kullin di'fun ve lâkin lâ ta'lemûn(ta'lemûne).
39.Ve kâlet ûlâhum li uhrâhum fe mâ kâne lekum aleynâ min fadlin
fe zûkûl azâbe bimâ kuntum teksibûn(teksibûne).
40.İnnellezîne kezzebû bi âyâtinâ vestekberû anhâ lâ tufettehu
lehum ebvâbus semâi ve lâ yedhulûnel cennete hattâ yelicel cemelu fî semmil
hiyât(hiyâti) ve kezâlike neczîl mucrimîn(mucrimîne).
41.Lehum min cehenneme mihâdun ve min fevkıhim gavaş(gavaşın) ve
kezâlike neczîz zâlimîn(zâlimîne).
42.Vellezîne âmenû ve amilûs sâlihâti lâ nukellifu nefsen illâ
vus'ahâ ulâike ashâbul cenneh(cenneti), hum fîhâ hâlidûn(hâlidûne).
43.Ve neza'nâ mâ fî sudûrihim min gıllin, tecrî min tahtihimul
enhâr(enhâru), ve kâlûl hamdu lillâhillezî hedânâ li hâzâ ve mâ kunnâ li
nehtediye lev lâ en hedânallâh(hedânallâhu), lekad câet rusulu rabbinâ bil
hakk(hakkı), ve nûdû en tilkumul cennetu ûristumûhâ bimâ kuntum
ta'melûn(ta'melûne).
44.Ve nâdâ ashâbul cenneti ashâben nâri en kad vecednâ mâ
vâadenâ rabbunâ hakkâ(hakkan) fe hel vecedtum mâ vaade rabbukum hakkâ(hakkan)
kâlû neam, fe ezzene muezzinun beynehum en lâ'netullâhi alâz zâlimîn(zâlimîne).
45.Ellezîne yasuddûne an sebîlillâhi ve yebgûnehâ ivecâ(ivecen)
ve hum bil âhirati kâfirûn(kâfirûne).
46.Ve beynehumâ hicâb(hicâbun) ve alâl a'râfi ricâlun ya'rifûne
kullen bi sîmâhum ve nâdev ashâbel cenneti en selâmun aleykum lem yedhulûhâ ve
hum yatmeûn(yatmeûne).
47.Ve izâ surifet ebsâruhum tilkâe ashâbin nâri kâlû rabbenâ lâ
tec'alnâ meal kavmiz zâlimîn(zâlimîne).
48.Ve nâdâ ashâbul a'râfi ricâlen ya'rifunehum bi sîmâhum kâlû
mâ agnâ ankum cem'ukum ve mâ kuntum testekbirûn(testekbirûne).
49.E hâulâillezîne aksemtum lâ yenâluhumullâhu bi
rahmeh(rahmetin) udhulûl cennete lâ havfun aleykum ve lâ entum
tahzenûn(tahzenûne).
50.Ve nâdâ ashâbun nâri ashâbel cenneti en efîdû aleynâ minel
mâi ev mimmâ razakakumullâh (razakakumullâhu), kâlû innâllâhe harramehumâ alâl
kâfirîn(kâfirîne).
51.Ellezînettehazû dînehum lehven ve leiben ve garrathumul
hayâtud dunyâ, fel yevme nensâhum kemâ nesû likâe yevmihim hâzâ ve mâ kânû bi
âyâtinâ yechadûn(yechadûne).
52.Ve lekad ci'nâhum bi kitâbin fassalnâhu alâ ilmin huden ve
rahmeten li kavmin yu'minûn(yu'minûne).
53.Hel yanzurûne illâ te'vîlehu, yevme ye'tî te'vîluhu
yekûlullezîne nesûhu min kablu kad câet rusulu rabbinâ bil hakk(hakkı), fe hel
lenâ min şufeâe fe yeşfeû lenâ ev nureddu fe na'mele gayrallezî kunnâ
na'mel(na'melu), kad hasirû enfusehum ve dalle anhum mâ kânû
yefterûn(yefterûne).
54.İnne rabbekumullâhullezî halakas semâvâti vel arda fî sitteti
eyyâmin summestevâ alâl arşı, yugşîl leylen nehâre yatlubuhu hasîsen veş şemse
vel kamere ven nucûme musahharâtin bi emrihi, e lâ lehul halku vel emr(emru),
tebârakallâhu rabbulâlemîn(âlemîne).
55.Ud'û rabbekum tedarruan ve hufyeh(hufyeten), innehu lâ
yuhıbbul mu'tedîn(mu'tedîne).
56.Ve lâ tufsidû fîl ardı ba'de ıslâhıhâ ved'ûhu havfen ve
tamaâ(tamaan) inne rahmetallâhi karîbun minel muhsinîn(muhsinîne).
57.Ve huvellezî yursilur riyâha buşran beyne yedey rahmetihi,
hattâ izâ ekallet sehâben sikâle suknâhu li beledin meyyitin fe enzelnâ bihil
mâe fe ahracnâ bihî min kullis semerât(semerâti), kezâlike nuhricul mevtâ
leallekum tezekkerûn(tezekkerûne).
58.Vel beledut tayyibu yahrucu nebâtuhu bi izni rabbihi, vellezî
habuse lâ yahrucu illâ nekidâ(nekiden), kezâlike nusarriful âyâti li kavmin
yeşkurûn(yeşkurûne).
59.Lekad erselnâ nûhan ilâ kavmihî fe kâle yâ kavmi’budûllâhe mâ
lekum min ilâhin gayruhu,, innî ehâfu aleykum azâbe yevmin azîm(azîmin).
60.Kâlel meleu min kavmihî innâ le nerâke fî dalâlin mubîn(mubînin).
61.Kâle yâ kavmi leyse bî dalâletun ve lâkinnî resûlun min
rabbil âlemîn(âlemîne).
62.Ubelligukum risâlâti rabbî ve ensahu lekum ve a’lemu
minallâhi mâ lâ ta’lemûn(ta’lemûne).
63.E ve acibtum en câekum zikrun min rabbikum alâ raculin minkum
li yunzirekum ve li tettekû ve leallekum turhamûn(turhamûne).
64.Fe kezzebûhu fe enceynâhu vellezîne meahu fil fulki ve
agraknâllezîne kezzebû bi âyâtinâ, innehum kânû kavmen amîn(amîne).
65.Ve ilâ âdin ehâhum hûdâ(hûden), kâle yâ kavmi’budûllâhe mâ
lekum min ilâhin gayruhu, e fe lâ tettekûn(tettekûne).
66.Kâlel meleullezîne keferû min kavmihî innâ le nerâke fî
sefâhetin ve innâ le nezunnuke minel kâzibîn(kâzibîne).
67.Kâle yâ kavmi leyse bî sefâhetun ve lâkinnî resûlun min
rabbil âlemîn(âlemîne).
68.Ubelligukum risâlâti rabbî ve ene lekum nâsıhun emîn(emînun).
69.E ve acibtum en câekum zikrun min rabbikum alâ raculin minkum
li yunzirekum, vezkurû iz cealekum hulefâe min ba'di kavmi nûhın ve zâdekum fil
halkı bastaten, fezkurû âlâallâhi leallekum tuflihûn(tuflihûne).
70.Kâlû e ci’tenâ li na’budallâhe vahdehu ve nezere mâ kâne
ya’budu âbâunâ, fe’tinâ bi mâ teidunâ in kunte mines sâdıkîn(sâdıkîne).
71.Kâle kad vakaa aleykum min rabbikum ricsun ve gadabun, e
tucâdilûnenî fî esmâin semmeytumûhâ entum ve âbâukum, mâ nezzelallâhu bihâ min
sultânin, fentezırû innî meakum minel muntezırîn(muntezırîne).
72.Fe enceynâhu vellezîne meahu bi rahmetin minnâ ve kata'nâ
dâbirallezîne kezzebû bi âyâtinâ ve mâ kânû mu'minîn(mu'minîne).
73.Ve ilâ semûde ehâhum sâlihan kâle yâ kavmi’budûllâhe mâ lekum
min ilâhin gayruhu, kad câetkum beyyinetun min rabbikum hâzihî nâkatullâhi
lekum âyeten fe zerûha te’kul fî ardıllâhi ve lâ temessûhâ bi sûin fe
ye’huzekum azâbun elîm(elîmun).
74.Vezkurû iz cealekum hulefâe min ba'di âdin ve bevveekum fîl
ardı tettehızûne min suhûlihâ kusûren ve tenhitûnel cibâle buyûten fezkurû
âlâallâhi ve lâ ta'sev fîl ardı mufsidîn(mufsidîne).
75.Kâlel meleullezînestekberû min kavmihî lillezînestud'ıfû li
men âmene minhum e ta'lemûne enne sâlihan murselun min rabbihi, kâlû innâ bimâ
ursile bihî mu'minûn(mu'minûne).
76.Kâlellezînestekberû innâ billezî âmentum bihî
kâfirûn(kâfirûne).
77.Fe akarûn nâkate ve atev an emri rabbihim ve kâlû yâ
sâlihu'tinâ bimâ teidunâ in kunte minel murselîn(murselîne).
78.Fe ehazethumur recfetu fe asbahû fî dârihim
câsimîn(câsimîne).
79.Fe tevellâ anhum ve kâle yâ kavmi lekad eblagtukum risâlete
rabbî ve nesahtu lekum ve lâkin lâ tuhıbbûnen nâsıhîn(nâsıhîne).
80.Ve lûtan iz kâle li kavmihî e te'tûnel fâhışete mâ sebekakum
bihâ min ehadin minel âlemîn(âlemîne).
81.İnnekum le te'tûner ricâle şehveten min dûnin nisâi, bel
entum kavmun musrifûn(musrifûne).
82.Ve mâ kâne cevâbe kavmihî illâ en kâlû ahricûhum min
karyetikum, innehum unâsun yetetahherûn(yetetahherûne).
83.Fe enceynâhu ve ehlehû illâmreetehu kânet minel
gâbirîn(gâbirîne).
84.Ve emtarnâ aleyhim matarâ, fenzur keyfe kâne âkıbetul
mucrimîn(mucrimîne).
85.Ve ilâ medyene ehâhum şuaybâ kâle yâ kavmi’budûllâhe mâ lekum
min ilâhin gayruhu kad câetkum beyyinetun min rabbikum fe evfûl keyle vel
mîzâne ve lâ tebhasûn nâse eşyâehum ve lâ tufsidû fîl ardı ba’de ıslahıhâ
zâlikum hayrun lekum in kuntum mu’minîn(mu’minîne).
86.Ve lâ tak’udû bikulli sırâtın tû’ıdûne ve tasuddûne an
sebîlillâhi men âmene bihî ve tebgûnehâ ivecen vezkurû iz kuntum kalîlen fe
kesserekum vanzurû keyfe kâne âkıbetul mufsidîn(mufsidîne).
87.Ve in kâne tâifetun minkum âmenû billezî ursiltu bihî ve
tâifetun lem yu’minû fasbirû hattâ yahkumallâhu beynenâ, ve huve hayrul
hâkimîn(hâkimîne).
88.Kâlel meleullezînestekberû min kavmihî le nuhricenneke yâ
şuaybu vellezîne âmenû meake min karyetinâ ev le teûdunne fî milletinâ, kâle e
ve lev kunnâ kârihîn(kârihîne).
89.Kadiftereynâ alâllâhi keziben in udnâ fî milletikum ba’de iz
necceynâllâhu minhâ, ve mâ yekûnu lenâ en neûde fîhâ illâ en yeşâallahu
rabbunâ, vesia rabbunâ kulle şey’in ilmen, alâllâhi tevekkelnâ, rabbenâftah
beynenâ ve beyne kavminâ bil hakkı ve ente hayrul fâtihîn(fâtihîne).
90.Ve kâlel meleullezîne keferû min kavmihî le initteba’tum
şuayben innekum izen le hâsirûn(hâsirûne).
91.Fe ehazethumur recfetu fe asbehû fî dârihim câsimîn(câsimîne).
92.Ellezîne kezzebû şuayben ke en lem yagnev fîhâ, ellezîne
kezzebû şuayben kânû humul hâsirîn(hâsirîne).
93.Fe tevellâ anhum ve kâle yâ kavmi lekad eblagtukum risâlâti
rabbî ve nesahtu lekum, fe keyfe âsâ alâ kavmin kâfirîn(kâfirîne).
94.Ve mâ erselnâ fî karyetin min nebiyyin illâ ehaznâ ehlehâ bil
be’sâi ved darrâi leallehum yaddarraûn(yaddarraûne).
95.Summe beddelnâ mekânes seyyietil hasenete hattâ afev ve kâlû
kad messe âbâenâd darrâu ves serrâu fe ehaznâhum bagteten ve hum lâ yeş’urûn(yeş’urûne).
96.Ve lev enne ehlel kurâ âmenû vettekav le fetahnâ aleyhim
berekâtin mines semâi vel ardı ve lâkin kezzebû fe ehaznâhum bimâ kânû
yeksibûn(yeksibûne).
97.E fe emine ehlul kurâ en ye’tiyehum be’sunâ beyâten ve hum
nâimûn(nâimûne).
98.E ve emine ehlul kurâ en ye’tiyehum be’sunâ duhan ve hum
yel’abûn (yel’abûne).
99.E fe eminû mekrallâhi, fe lâ ye’menu mekrallâhi illâl kavmul
hâsirûn(hâsirûne).
100.E ve lem yehdi lillezîne yerisûnel arda min ba’di ehlihâ en
lev neşâu esabnâhum bi zunûbihim, ve natbeu alâ kulûbihim fe hum lâ
yesme’ûn(yesme’ûne).
101.Tilkel kurâ nakussu aleyke min enbâihâ ve lekad câethum
rusuluhum bil beyyinâti fe mâ kânû li yu’minû bi mâ kezzebû min kablu, kezâlike
yatbaullâhu alâ kulûbil kâfirîn (kâfirîne).
102.Ve mâ vecednâ li ekserihim min ahdin, ve in vecednâ
ekserehum le fâsikîn(fâsikîne).
103.Summe beasnâ min ba’dihim mûsâ bi âyâtinâ ilâ fir’avne ve
melâihi fe zalemû bihâ, fanzur keyfe kâne âkıbetul mufsidîn(mufsidîne).
104.Ve kâle mûsâ yâ fir’avnu innî resûlun min rabbil
âlemîn(âlemîne).
105.Hakîkun alâ en lâ ekûle alâllâhi illâl hakk(hakka), kad
ci’tukum bi beyyinetin min rabbikum fe ersil maiye benî isrâîl(isrâîle).
106.Kâle in kunte ci’te bi âyetin fe’ti bihâ in kunte mines
sâdikîn(sâdikîne).
107.Fe elkâ asâhu fe izâ hiye su’bânun mubîn(mubînun).
108.Ve neze’a yedehu fe izâ hiye beydâu lin nâzırîn(nâzırîne).
109.Kâlel meleu min kavmi fir’avne inne hâzâ le sâhırun
alîm(alîmun).
110.Yurîdu en yuhricekum min ardıkum, fe mâzâ
te’murûn(te’murûne).
111.Kâlû ercih ve ehâhu ve ersil fîl medâini hâşirîn(hâşirîne).
112.Ye’tûke bi kulli sâhırin alîm(alîmin).
113.Ve câes seharatu fir’avne kâlû inne lenâ le ecren in kunnâ
nahnul gâlibîn(gâlibîne).
114.Kâle ne’am ve innekum le minel mukarrebîn(mukarrebîne).
115.Kâlû yâ mûsâ immâ en tulkiye ve immâ en nekûne nahnul
mulkîn(mulkîne).
116.Kâle elkû fe lemmâ elkav seharû a’yunen nâsi vesterhebûhum
ve câû bi sihrin azîm(azîmin).
117.Ve evhaynâ ilâ mûsâ en elkı asâke, fe izâ hiye telkafu mâ
ye’fikûn(ye’fikûne).
118.Fe vakaal hakku ve batale mâ kânû ya’melûn(ya’melûne).
119.Fe gulibû hunâlike venkalebû sâgırîn(sâgırîne).
120.Ve ulkıyes seharatu sâcidîn(sâcidîne).
121.Kâlû âmennâ bi rabbil âlemîn(âlemîne).
122.Rabbi mûsâ ve hârûn(hârûne).
123.Kâle fir’avnu âmentum bihî kable en âzene lekum, inne hâzâ
le mekrun mekertumûhu fîl medîneti li tuhricû minhâ ehlehâ, fe sevfe
ta’lemûn(ta’lemûne).
124.Le ukattıanne eydiyekum ve erculekum min hilâfin summe le
usallibennekum ecmaîn(ecmaîne).
125.Kâlû innâ ilâ rabbinâ munkalibûn(munkalibûne).
126.Ve mâ tenkımu minnâ illâ en âmennâ bi âyâti rabbinâ lemmâ
câetnâ, rabbenâ efrıg aleynâ sabran ve teveffenâ muslimîn(muslimîne).
127.Ve kâlel meleu min kavmi fir’avne e tezeru mûsâ ve kavmehu
li yufsidû fìl ardı ve yezereke ve âliheteke, kâle se nukattilu ebnâehum ve
nestahyî nisâehum ve innâ fevkahum kâhirûn(kâhirûne).
128.Kâle mûsâ li kavmihisteînû billâhi vasbirû, innel arda
lillâhi yûrisuhâ men yeşâu min ibâdihî, vel âkıbetu lil muttekîn(muttekîne).
129.Kâlû ûzînâ min kabli en te’tiyenâ ve min ba’di mâ ci’tenâ,
kâle asâ rabbukum en yuhlike aduvvekum ve yestahlifekum fîl ardı fe yanzure
keyfe ta’melûn(ta’melûne).
130.Ve lekad ehaznâ âle fir’avne bis sinîne ve naksın mines
semerâti leallehum yezzekkerûn(yezzekkerûne).
131.Fe izâ câethumul hasenetu kâlû lenâ hâzihî, ve in tusibhum
seyyietun yettayyerû bi mûsâ ve men meahu, e lâ innemâ tâiruhum indallâhi ve
lâkinne ekserehum lâ ya’lemûn(ya’lemûne).
132.Ve kâlû mehmâ te’tinâ bihî min âyetin li tesharenâ bihâ fe
mâ nahnu leke bi mu’minîn(mu’minîne).
133.Fe erselnâ aleyhimut tûfâne vel cerâde vel kummele ved
dafâdia ved deme âyâtin mufassalâtin festekberû ve kânû kavmen
mucrimîn(mucrimîne).
134.Ve lemmâ vakaa aleyhimur riczu kâlû yâ mûsed’u lenâ rabbeke
bi mâ ahide indeke, le in keşefte annâr ricze le nu’minenne leke ve le
nursilenne meake benî isrâîl(isrâîle).
135.Fe lemmâ keşefnâ anhumur ricze ilâ ecelin hum bâligûhu izâ
hum yenkusûn(yenkusûne).
136.Fentekamnâ minhum fe agraknâhum fîl yemmi biennehum kezzebû
bi âyâtinâ ve kânû anhâ gâfilîn(gâfilîne).
137.Ve evresnâl kavmellezîne kânû yustad’afûne meşârikal ardı ve
megâribehâlletî bâraknâ fîhâ, ve temmet kelimetu rabbikel husnâ alâ benî
isrâîle bi mâ saberû, ve demmernâ mâ kâne yasnau fir’avnu ve kavmuhu ve mâ kânû
ya’rişûn(ya’rişûne).
138.Ve câveznâ bi benî israîlel bahra fe etev alâ kavmin
ya’kufûne alâ asnâmin lehum, kâlû yâ mûsâc’al lenâ ilâhen ke mâ lehum âlihetun,
kâle innekum kavmun techelûn(techelûne).
139.İnne hâulâi mutebberun mâ hum fîhi ve bâtılun mâ kânû ya’melûn(ya’melûne).
140.Kâle e gayrallâhi ebgîkum ilâhen ve huve faddalekum alâl
âlemîn(âlemîne).
141.Ve iz enceynâkum min âli fir’avne yesûmûnekum sûel
azâb(azâbi), yukattilûne ebnâekum ve yestahyûne nisâekum ve fî zâlikum belâun
min rabbikum azîm(azîmun).
142.Ve vâadnâ mûsâ selâsîne leyleten ve etmemnâhâ bi aşrin fe
temme mîkâtu rabbihî erbaîne leyleh(leyleten), ve kâle mûsâ li ahîhi
hârûnahlufnî fî kavmî ve aslıh ve lâ tettebi’ sebîlel mufsidîn(mufsidîne).
143.Ve lemmâ câe mûsâ li mîkâtinâ ve kellemehu rabbuhu kâle
rabbi erinî enzur ileyke, kâle len terânî ve lakininzur ilâl cebeli fe
inistekarre mekânehu fe sevfe terânî fe lemmâ tecellâ rabbuhu lil cebeli
cealehu dekkan ve harra mûsâ saıkan, fe lemmâ efaka kâle subhâneke tubtu ileyke
ve ene evvelul mu’minîn (mu’minîne).
144.Kâle yâ mûsâ innîstafeytuke alân nâsi bi risâlâtî ve bi
kelâmî fe huz mâ âteytuke ve kun mineş şâkirîn(şâkirîne).
145.Ve ketebnâ lehu fîl elvâhı min kulli şey’in mev’ızaten ve
tafsîlen li kulli şey’in fe huzhâ bi kuvvetin ve’mur kavmeke ye’huzû bi
ahsenihâ se urîkum dârel fâsikîn(fâsikîne).
146.Se asrifu an âyâtiyellezîne yetekebberûne fîl ardı bi gayril
hakkı ve in yerev kulle âyetin lâ yu’minu bihâ ve in yerev sebîler ruşdi lâ
yettehızûhu sebîlen ve in yerev sebilel gayyi yettehızûhu sebîlâ(sebîlen),
zâlike bi ennehum kezzebû bi âyâtinâ ve kânû anhâ gâfilîn(gâfilîne).
147.Vellezîne kezzebû bi âyâtinâ ve likâil âhirati habitat
a’mâluhum, hel yuczevne illâ mâ kânû ya’melûn(ya’melûne).
148.Vettehaze kavmu mûsâ min ba’dihî min huliyyihim iclen
ceseden lehu huvâr(huvârun), e lem yerev ennehu lâ yukellimuhum ve lâ yehdîhim
sebîlen ittehazûhu ve kânû zâlimîn(zâlimîne).
149.Ve lemmâ sukıta fî eydîhim ve raev ennehum kad dallû, kâlû
le in lem yerhamnâ rabbunâ ve yağfir lenâ le nekûnenne minel hâsirîn(hâsirîne).
150.Ve lemmâ recea mûsâ ilâ kavmihî gadbâne esifen kâle bi’se mâ
haleftumûnî min ba’dî, e aciltum emre rabbikum, ve elkal elvâha ve ehaze bi
re’si ahîhi yecurruhû ileyhi, kâlebne umme innel kavmestad’afûnî ve kâdû
yaktulûnenî fe lâ tuşmit biyel a’dâe ve lâ tec’alnî meal kavmiz
zâlimîn(zâlimîne).
151.Kâle rabbıgfirlî ve li ahî ve edhilnâ fî rahmetike ve ente
erhamur râhımîn(râhımîne).
152.İnnellezînettehazûl ıcle se yenâluhum gadabun min rabbihim
ve zilletun fîl hayâtid dunyâ, ve kezâlike neczîl mufterîn(mufterîne).
153.Vellezîne amilûs seyyiâti summe tâbû min ba’dihâ ve âmenû,
inne rabbeke min ba’dihâ le gafûrun rahîm(rahîmun).
154.Ve lemmâ sekete an mûsâl gadabu ehazel elvâh(elvâha), ve fî
nushatihâ huden ve rahmetun lillezîne hum li rabbihim yerhebûn(yerhebûne).
155.Vahtâra mûsâ kavmehu seb’îne raculen li mîkâtinâ, fe lemmâ
ehazet humur recfetu kâle rabbi lev şi’te ehlektehum min kablu ve iyyâye, e
tuhlikunâ bi mâ feales sufehâu minnâ, in hiye illâ fitnetuke, tudıllu bihâ men
teşâu ve tehdî men teşâu ente veliyyunâ fagfir lenâ verhamnâ ve ente hayrul
gâfirîn(gâfirîne).
156.Vektub lenâ fî hâzihid dunyâ haseneten ve fîl âhırati innâ
hudnâ ileyke, kâle azâbî usîbu bihî men eşâu ve rahmetî vesiat kulle şey’in, fe
se ektubuhâ lillezîne yettekûne ve yu’tûnez zekâte vellezîne hum bi âyâtinâ
yu’minûn(yu’minûne).
157.Ellezîne yettebiûner resûlen nebiyyel ummiyyellezî
yecidûnehu mektûben indehum fît tevrâti vel incîli ye’muruhum bil ma’rûfi ve
yenhâhum anil munkeri ve yuhıllu lehumut tayyibâti ve yuharrimu aleyhimul habâise
ve yedau anhum ısrahum vel aglâlelletî kânet aleyhim, fellezîne âmenû bihî ve
azzerûhu ve nasarûhu vettebeûn nûrellezî unzile meahu, ulâike humul
muflihûn(muflihûne).
158.Kul yâ eyyuhân nâsu innî resûlullâhi ileykum cemîanillezî
lehu mulkus semâvâti vel ard(ardı), lâ ilâhe illâ huve yuhyî ve yumît(yumîtu),
fe âminû billâhi ve resûlihin nebiyyil ummiyyillezî yu’minu billâhi ve
kelimâtihî vettebiûhu leallekum tehtedûn(tehtedûne).
159.Ve min kavmi mûsâ ummetun yehdûne bil hakkı ve bihî
ya’dilûn(ya’dilûne).
160.Ve katta’nâhumusnetey aşrate esbâtan umemâ(umemen), ve
evhaynâ ilâ mûsâ izisteskâhu kavmuhu enıdrıb bi asâkel hacer(hacere),
fenbeceset minhusnetâ aşrate aynâ(aynen), kad alime kullu unâsin meşrabehum, ve
zallelnâ aleyhimul gamame ve enzelnâ aleyhimul menne ves selvâ, kulû min
tayyibâti mâ razaknâkum, ve mâ zâlemûnâ ve lâkin kânû enfusehum
yazlimûn(yazlimûne).
161.Ve iz kîle lehumuskunû hâzihil karyete ve kulû minhâ haysu
şi’tum ve kûlû hıttatun vedhulûl bâbe succeden nagfir lekum hatîâtikum se nezîdul
muhsinîn(muhsinîne).
162.Fe beddelellezîne zalemû minhum kavlen gayrallezî kîle lehum
fe erselnâ aleyhim riczen mines semâi bi mâ kânû yazlimûn(yazlimûne).
163.Ves’elhum anil karyetilletî kânet hâdıratel bahri iz ya’dûne
fîs sebti iz te’tîhim hîtânuhum yevme sebtihim şurraan ve yevme lâ yesbitune lâ
te’tîhim, kezâlike neblûhum bi mâ kânû yefsukûn(yefsukûne).
164.Ve iz kâlet ummetun minhum lime teizûne kavmenillâhu
muhlikuhum ev muazzibuhum azâben şedîdâ(şedîden), kâlû ma’ziraten ilâ rabbikum
ve leallehum yettekûn(yettekûne).
165.Fe lemmâ nesû mâ zukkirû bihî enceynâllezîne yenhevne anis
sûi ve ahaznâllezîne zalemû bi azâbin beîsin bi mâ kânû yefsukûn(yefsukûne).
166.Fe lemmâ atev an mâ nuhû anhu kulnâ lehum kûnû kıradeten
hâsiîn(hâsiîne).
167.Ve iz teezzene rabbuke le yeb’asenne aleyhim ilâ yevmil
kıyâmeti men yesûmuhum sûel azâb(azâbi), inne rabbeke le serîul ıkâbi ve innehu
le gafûrun rahîm(rahîmun).
168.Ve katta’nâhum fîl ardı umemâ(umemen), minhumus sâlihûne ve
minhum dûne zâlike ve belevnâhum bil hasenâti ves seyyiâti leallehum
yerciûn(yerciûne).
169.Fe halefe min ba’dihim halfun verisûl kitâbe ye’huzûne arada
hâzel ednâ ve yekûlûne se yugferu lenâ ve in ye’tihim aradun misluhu ye’huzûhu,
e lem yu’haz aleyhim mîsâkul kitâbi en lâ yekûlû alâllâhi illâl hakka ve deresû
mâ fîhî, ved dârul âhıratu hayrun lillezîne yettekûn(yettekûne), e fe lâ
ta’kılûn(ta’kılûne).
170.Vellezîne yumessikûne bil kitâbi ve ekâmûs salâte innâ lâ
nudîu ecrel muslihîn(muslihîne).
171.Ve iz netaknâl cebele fevkahum keennehu zulletun ve zannû
ennehu vâkıun bihim, huzû mâ âteynâkum bi kuvvetin vezkurû mâ fîhi leallekum
tettekûn(tettekûne).
172.Ve iz ehaze rabbuke min benî âdeme min zuhûrihim
zurriyyetehum ve eşhedehum alâ enfusihim, e lestu birabbikum, kâlû belâ,
şehidnâ, en tekûlû yevmel kıyâmeti innâ kunnâ an hâzâ gâfilîn(gâfilîne).
173.Ev tekûlû innemâ eşreke âbâunâ min kablu ve kunnâ
zurriyyeten min ba’dihim, e fe tuhlikunâ bimâ fealel mubtilûn(mubtilûne).
174.Ve kezâlike nufassılul âyâti ve leallehum
yerci’ûn(yerci’ûne).
175.Vetlu aleyhim nebeellezî âteynâhu âyâtinâ fenseleha minhâ fe
etbeahuş şeytânu fe kâne minel gâvîn(gâvîne).
176.Ve lev şi’nâ le rafa’nâhu bihâ ve lâkinnehû ahlede ilâl ardı
vettebea hevâhu, fe meseluhu ke meselil kelb(kelbi), in tahmil aleyhi yelhes ev
tetrukhu yelhes, zâlike meselul kavmillezîne kezzebû bi âyâtinâ, faksusil
kasasa leallehum yetefekkerûn(yetefekkerûne).
177.Sâe meselenil kavmullezîne kezzebû bi âyatinâ ve enfusehum
kânû yazlimûn(yazlimûne).
178.Men yehdillâhu fe huvel muhtedî ve men yudlil fe ulâike
humul hâsirûn(hâsirûne).
179.Ve lekad zere’nâ li cehenneme kesîran minel cinni vel insi,
lehum kulûbun lâ yefkahûne bihâ ve lehum a’yunun lâ yubsırûne bihâ ve lehum
âzânun lâ yesmeûne bihâ, ulâike kel en’âmi bel hum edallu, ulâike humul
gâfilûn(gâfilûne).
180.Ve lillâhil esmâul husnâ fed’uhu bihâ ve zerûllezîne
yulhıdûne fî esmâihî, se yuczevne mâ kânû ya’melûn(ya’melûne).
181.Ve mimmen halâknâ ummetun yehdûne bil hakkı ve bihî
ya’dilûn(ya’dilûne).
182.Vellezîne kezzebû bi âyâtinâ se nestedricuhum min haysu lâ
ya’lemûn(ya’lemûne).
183.Ve umlî lehum, inne keydî metîn(metînun)
184.E ve lem yetefekkerû mâ bi sâhıbihim min cinneh(cinnetin),
in huve illâ nezîrun mubîn(mubînun).
185.E ve lem yanzurû fî melekûtis semâvâti vel ardı ve mâ
halakallâhu min şey’in ve en asâ en yekûne kadıkterebe eceluhum, fe bi eyyi
hadîsin ba’dehu yu’minûn(yu’minûne).
186.Men yudlilillâhu fe lâ hâdiye lehu, ve yezeruhum fî
tugyânihim ya’mehûn(ya’mehûne).
187.Yes’elûneke anis sâ’ati eyyâne mursâhâ, kul innemâ ilmuhâ
inde rabbî, lâ yucellîhâ li vaktihâ illâ huve, sekulet fîs semâvâti vel
ard(ardı), lâ te’tîkum illâ bagtete(bagteten), yes’elûneke keenneke hafiyyun
anhâ, kul innemâ ilmuhâ indallâhi ve lâkinne ekseren nâsi lâ
ya’lemûn(ya’lemûne).
188.Kul lâ emliku li nefsî nef’an ve lâ darran illâ
mâşaallâh(mâşaallâhu), ve lev kuntu a’lemul gaybe lesteksertu minel hayri ve mâ
messeniyes sûu, in ene illâ nezîrun ve beşîrun li kavmin yu’minûn(yu’minûne).
189.Huvellezî halakakum min nefsin vâhıdetin ve ceale minhâ
zevcehâ li yeskune ileyhâ, fe lemmâ tegaşşâhâ hamelet hamlen hafîfen fe merret
bihî, fe lemmâ eskalet deavâllâhe rabbehumâ le in âteytenâ sâlihan le nekûnenne
mineş şâkirîn(şâkirîne).
190.Fe lemmâ âtâhumâ sâlihan cealâ lehu şurakâe fîmâ âtâhumâ, fe
teâlâllâhu ammâ yuşrikûn(yuşrikûne).
191.E yuşrikûne mâ lâ yahluku şey’en ve hum yuhlekûn(yuhlekûne).
192.Ve lâ yestetîûne lehum nasran ve lâ enfusehum
yansurûn(yansurûne).
193.Ve in ted’ûhum ilâl hudâ lâ yettebiûkum, sevâun aleykum e
deavtumûhum em entum sâmitûn(sâmitûne).
194.İnnellezîne ted’ûne min dûnillâhi ıbâdun emsâlukum fed’ûhum
felyestecibû lekum in kuntum sâdıkîn(sâdıkîne).
195.E lehum erculun yemşûne bihâ, em lehum eydin yabtışûne bihâ,
em lehum a’yunun yubsırûne bihâ, em lehum âzânun yesmeûne bihâ, kulid’û
şurekâekum summe kîdûni fe lâ tunzırûn(tunzırûne).
196.İnne veliyyiyallâhullezî nezzelel kitâbe ve huve yetevelles
sâlihîn(sâlihîne).
197.Vellezîne ted’ûne min dûnihî lâ yestetîûne nasrakum ve lâ
enfusehum yensurûn(yensurûne).
198.Ve in ted’ûhum ilel ilâl hudâ lâ yesme’û, ve terâhum
yenzurûne ileyke ve hum lâ yubsırûn(yubsırûne).
199.Huzil afve ve’mur bil urfi ve a’rıd anil câhilîn(câhilîne).
200.Ve immâ yenzeganneke mineş şeytâni nezgun festeiz
billâh(billâhi), innehu semîun alîm(alîmun).
201.İnnellezînettekav izâ messehum tâifun mineş şeytâni
tezekkerû fe izâhum mubsırûn(mubsırûne).
202.Ve ihvânuhum yemuddûnehum fîl gayyi summe lâ yuksirûn(yuksirûne).
203.Ve izâ lem te’tihim bi âyetin kâlû lev lâctebeytehâ, kul
innemâ ettebiu mâ yûhâ ileyye min rabbî hâzâ besâiru min rabbikum ve huden ve
rahmetun li kavmin yu’minûn (yu’minûne).
204.Ve izâ kuriel kur’ânu festemiû lehu ve ensıtû
leallekum turhamûn(turhamûne).
205.Vezkur rabbeke fî nefsike tedarruan ve hîfeten ve dûnel
cehri minel kavli bil guduvvi vel âsâli ve lâ tekun minel gâfilîn(gâfilîne).
206.İnnellezıne ınde rabbike la yestekbirune an ıbadetihı ve
yüsebbihune hu ve lehu yescüdun
ARAF SURESİ TÜRKÇE ANLAMI
سْــــــــــــــــــــــمِ اﷲِارَّحْمَنِ ارَّحِيم"
RAHMAN VE RAHİM OLAN ALLAH'IN ADIYLA
1. Elif. Lâm. Mîm. Sâd.
2. (Bu), kendisiyle insanları uyarman, inananlara öğüt vermen
için sana indirilen bir kitaptır. Artık bu hususta kalbinde bir şüphe olmasın.
3. Rabbinizden size indirilene (Kur'an'a) uyun. O'nu bırakıp da
başka dostların peşlerinden gitmeyin. Ne kadar da az öğüt alıyorsunuz!
4. Nice memleketler var ki biz onları helâk ettik. Azabımız
onlara geceleyin yahut gündüz istirahat ederlerken geldi.
5. Azabımız onlara geldiğinde çağırışları, "Biz gerçekten
zalim kişilermişiz" demelerinden başka bir şey olmadı.
6. Elbette kendilerine peygamber gönderilen kimseleri de,
gönderilen peygamberleri de mutlaka sorguya çekeceğiz!
7. Ve onlara (olup bitenleri) tam bir bilgi ile mutlaka
anlatacağız. Biz, onlardan uzak değiliz.
8. O gün tartı haktır. Kimin (sevap) tartıları ağır gelirse,
işte onlar kurtuluşa erenlerdir.
9. Kimin de tartıları hafif gelirse, işte onlar, âyetlerimize
karşı haksızlık ettiklerinden dolayı kendilerini ziyana sokanlardır.
10. Doğrusu biz sizi yeryüzüne yerleştirdik ve orada size geçim
vasıtaları verdik. Ne kadar da az şükrediyorsunuz!
11. Andolsun sizi yarattık, sonra size şekil verdik, sonra da
meleklere, Âdem'e secde edin! diye emrettik. İblis'in dışındakiler secde
ettiler. O secde edenlerden olmadı.
12. Allah buyurdu: Ben sana emretmişken seni secde etmekten
alıkoyan nedir? (İblis): Ben ondan daha üstünüm. Çünkü beni ateşten yarattın,
onu çamurdan yarattın, dedi.
13. Allah: Öyle ise, "İn oradan!" Orada büyüklük
taslamak senin haddin değildir. Çık! çünkü sen aşağılıklardansın! buyurdu.
14. İblis: Bana, (insanların) tekrar dirilecekleri güne kadar
mühlet ver, dedi.
15. Allah: Haydi, sen mühlet verilenlerdensin, buyurdu.
16. İblis dedi ki: Öyle ise beni azdırmana karşılık, and içerim
ki, ben de onları saptırmak için senin doğru yolunun üstüne oturacağım.
17. "Sonra elbette onlara önlerinden, arkalarından,
sağlarından, sollarından sokulacağım ve sen, onların çoklarını şükredenlerden
bulmayacaksın!" dedi.
18. Allah buyurdu: Haydi, yerilmiş ve kovulmuş olarak oradan
çık! Andolsun ki, onlardan kim sana uyarsa, sizin hepinizi cehenneme
dolduracağım!
19. (Allah buyurdu ki) : Ey Adem! Sen ve eşin cennette yerleşip
dilediğiniz yerden yeyin. Ancak şu ağaca yaklaşmayın! Sonra zalimlerden
olursunuz.
20. Derken şeytan, birbirine kapalı ayıp yerlerini kendilerine
göstermek için onlara vesvese verdi ve: Rabbiniz size bu ağacı sırf melek
olursunuz veya ebedî kalanlardan olursunuz diye yasakladı, dedi.
21. Ve onlara: Ben gerçekten size öğüt verenlerdenim, diye yemin
etti.
22. Böylece onları hile ile aldattı. Ağacın meyvesini
tattıklarında ayıp yerleri kendilerine göründü. Ve cennet yapraklarından
üzerlerini örtmeye başladılar. Rableri onlara: Ben size o ağacı yasaklamadım mı
ve şeytan size apaçık bir düşmandır, demedim mi? diye nidâ etti.
23. (Adem ile eşi) dediler ki: Ey Rabbimiz! Biz kendimize
zulmettik. Eğer bizi bağışlamaz ve bize acımazsan mutlaka ziyan edenlerden
oluruz.
24. Allah: Birbirinize düşman olarak inin! Sizin için yeryüzünde
bir süreye kadar yerleşme ve faydalanma vardır, buyurdu.
25. "Orada yaşayacaksınız, orada öleceksiniz ve orada
(diriltilip) çıkarılacaksınız" dedi.
26. Ey Adem oğulları! Size ayıp yerlerinizi örtecek giysi,
süslenecek elbise yarattık. Takvâ elbisesi... İşte o daha hayırlıdır. Bunlar
Allah'ın âyetlerindendir. Belki düşünüp öğüt alırlar (diye onları indirdi).
27. Ey Âdem oğulları! Şeytan, ana-babanızı, ayıp yerlerini
kendilerine göstermek için elbiselerini soyarak cennetten çıkardığı gibi sizi
de aldatmasın. Çünkü o ve yandaşları, sizin onları göremeyeceğiniz yerden sizi
görürler. Şüphesiz biz şeytanları, inanmayanların dostları kıldık.
28. Onlar bir kötülük yaptıkları zaman: "Babalarımızı bu
yolda bulduk. Allah da bize bunu emretti" derler. De ki: Allah kötülüğü
emretmez. Allah'a karşı bilmediğiniz şeyleri mi söylüyorsunuz?
29. De ki: Rabbim
adaleti emretti. Her secde ettiğinizde yüzlerinizi O'na çevirin ve dini yalnız
Allah'a has kılarak O'na yalvarın.
İlkin sizi yarattığı gibi (yine O'na) döneceksiniz.
30. O, bir gurubu doğru yola iletti, bir guruba da sapıklık
müstehak oldu. Çünkü onlar Allah'ı bırakıp şeytanları kendilerine dost
edindiler. Böyle iken kendilerinin doğru yolda olduklarını sanıyorlar.
31. Ey Adem oğulları! Her secde edişinizde güzel elbiselerinizi
giyin; yeyin, için, fakat israf etmeyin; çünkü Allah israf edenleri sevmez.
32. De ki: Allah'ın kulları için yarattığı süsü ve temiz
rızıkları kim haram kıldı? De ki: Onlar, dünya hayatında, özellikle kıyamet
gününde müminlerindir. İşte bilen bir topluluk için âyetleri böyle açıklıyoruz.
33. De ki: Rabbim ancak açık ve gizli kötülükleri, günahı ve
haksız yere sınırı aşmayı, hakkında hiçbir delil indirmediği bir şeyi, Allah'a
ortak koşmanızı ve Allah hakkında bilmediğiniz şeyleri söylemenizi haram
kılmıştır.
34. Her ümmetin bir eceli vardır. Ecelleri gelince ne bir an
geri kalırlar ne de bir an ileri gidebilirler.
35. Ey Adem oğulları! Size kendi içinizden âyetlerimi anlatacak
peygamberler gelir de kim (onlara karşı gelmekten) sakınır ve kendini ıslah
ederse, onlara korku yoktur ve onlar üzülmeyeceklerdir.
36. Ayetlerimizi yalanlayanlar ve büyüklenip onlardan yüz
çevirenler var ya, işte onlar ateş ehlidir. Onlar orada ebedî kalacaklardır.
37. Allah'a iftira eden ya da O'nun âyetlerini yalanlayandan
daha zalim kimdir! Onların kitaptaki nasipleri kendilerine erişecektir. Sonunda
elçilerimiz (melekler) gelip canlarını alırken "Allah'ı bırakıp da
tapmakta olduğunuz tanrılar nerede?" derler. (Onlar da) "Bizden
sıvışıp gittiler" derler. Ve kâfir olduklarına dair kendi aleyhlerine
şahitlik ederler.
38. Allah buyuracak ki: "Sizden önce geçmiş cin ve insan
toplulukları arasında siz de ateşe girin!" Her ümmet girdikçe yoldaşlarına
lânet edecekler. Hepsi birbiri ardından orada (cehennemde) toplanınca,
sonrakiler öncekiler için, "Ey Rabbimiz! Bizi işte bunlar saptırdılar!
Onun için onlara ateşten bir kat daha fazla azap ver!" diyecekler. Allah
da: Zaten herkes için bir kat daha fazla azap vardır, fakat siz bilmezsiniz,
diyecektir.
39. Öncekiler de sonrakilere derler ki: Sizin bize bir
üstünlüğünüz yok. O halde siz de yaptıklarınıza karşılık azabı tadın!
40. Bizim âyetlerimizi yalanlayıp da onlara karşı kibirlenmek
isteyenler var ya, işte onlara gök kapıları açılmayacak ve onlar, deve iğne
deliğine girinceye kadar cennete giremiyeceklerdir! Suçluları işte böyle
cezalandırırız!
41. Onlar için cehennem ateşinden döşekler, üstlerine de örtüler
vardır. İşte zalimleri böyle cezalandırırız!
42. İnanıp da iyi işler yapanlara gelince -ki hiç kimseye
gücünün üstünde bir vazife yüklemeyiz- işte onlar, cennet ehlidir. Orada onlar
ebedî kalacaklar.
43. (Cennette) onların altlarından ırmaklar akarken, kalplerinde
kinden ne varsa hepsini çıkarıp atarız. Ve onlar derler ki: "Hidayetiyle
bizi (bu nimete) kavuşturan Allah'a hamdolsun! Allah bizi doğru yola
iletmeseydi kendiliğimizden doğru yolu bulacak değildik. Hakikaten Rabbimizin
elçileri gerçeği getirmişler." Onlara: İşte size cennet; yapmış olduğunuz
iyi amellere karşılık ona vâris kılındınız diye seslenilir.
44. Cennet ehli cehennem ehline: Biz Rabbimizin bize vadettiğini
gerçek bulduk, siz de Rabbinizin size vadettiğini gerçek buldunuz mu? diye
seslenir. "Evet!" derler. Ve aralarından bir çağrıcı, Allah'ın lâneti
zalimlerin üzerine olsun! diye bağırır.
45. Onlar, Allah yolundan alıkoyan ve onu eğip bükmek isteyen
zalimlerdir. Onlar ahireti de inkâr edenlerdir.
46. İki taraf (cennetlikler ve cehennemlikler) arasında bir
perde ve A'râf üzerinde de herkesi simalarından tanıyan adamlar vardır ki,
bunlar henüz cennete giremedikleri halde (girmeyi) umarak cennet ehline:
"Selâm size!" diye seslenirler.
47. Gözleri cehennem ehli tarafına döndürülünce de: Ey Rabbimiz!
Bizi zalimler topluluğu ile beraber bulundurma! derler.
48. (Yine) A'râf ehli simalarından tanıdıkları birtakım adamlara
seslenerek derler ki: "Ne çokluğunuz ne de taslamakta olduğunuz büyüklük
size hiçbir yarar sağlamadı.
49. Allah'ın, kendilerini hiçbir rahmete erdirmeyeceğine dair
yemin ettiğiniz kimseler bunlar mı?" (ve cennet ehline dönerek):
"Girin cennete; artık size korku yoktur ve siz üzülecek de
değilsiniz" (derler).
50. Cehennem ehli, cennet ehline: Suyunuzdan veya Allah'ın size
verdiği rızıktan biraz da bize verin! diye seslenirler. Onlar da: Allah bunları
kâfirlere haram kılmıştır, derler.
51. O kâfirler ki, dinlerini bir eğlence ve oyun edindiler de
dünya hayatı onları aldattı. Onlar, bu günleri ile karşılaşacaklarını
unuttukları ve âyetlerimizi bile bile inkâr ettikleri gibi biz de bugün onları
unuturuz.
52. Gerçekten onlara, inanan bir toplum için yol gösterici ve
rahmet olarak, ilim üzere açıkladığımız bir kitap getirdik.
53. (Fakat onlar), Onun tevilinden başka bir şey beklemiyorlar.
Tevili geldiği (haber verdiği şeyler ortaya çıktığı) gün, önceden onu unutmuş
olanlar derler ki: Doğrusu Rabbimizin elçileri gerçeği getirmişler. Şimdi bizim
şefaatçılarımız var mı ki bize şefaat etsinler veya (dünyaya) geri
döndürülmemiz mümkün mü ki, yapmış olduğumuz amellerden başkasını yapalım?
Onlar cidden kendilerine yazık ettiler ve uydurdukları şeyler (putlar) da
kendilerinden kaybolup gitti.
54. Şüphesiz ki Rabbiniz, gökleri ve yeri altı günde yaratan,
sonra Arş'a istivâ eden, geceyi, durmadan kendisini kovalayan gündüze bürüyüp
örten; güneşi, ayı ve yıldızları emrine boyun eğmiş durumda yaratan Allah'tır.
Bilesiniz ki, yaratmak da emretmek de O'na mahsustur. Alemlerin Rabbi Allah ne
yücedir!
55. Rabbinize yalvara yakara ve gizlice dua edin. Bilesiniz ki
O, haddi aşanları sevmez.
56. Islah edilmesinden sonra yeryüzünde bozgunculuk yapmayın.
Allah'a korkarak ve (rahmetini) umarak dua edin. Muhakkak ki iyilik edenlere
Allah'ın rahmeti çok yakındır.
57. Rüzgârları rahmetinin önünde müjde olarak gönderen O'dur.
Sonunda onlar (o rüzgârlar), ağır bulutları yüklenince onu ölü bir memlekete
sevkederiz. Orada suyu indirir ve onunla türlü türlü meyveler çıkarırız. İşte
ölüleri de böyle çıkaracağız. Her halde bundan ibret alırsınız.
58. Rabbinin izniyle güzel memleketin bitkisi (güzel) çıkar;
kötü olandan ise faydasız bitkiden başka birşey çıkmaz. İşte biz, şükreden bir
kavim için âyetleri böyle açıklıyoruz
59. Andolsun ki Nuh'u elçi olarak kavmine gönderdik. Dedi ki: Ey
kavmim! Allah'a kulluk edin, sizin ondan başka tanrınız yoktur. Doğrusu ben,
üstünüze gelecek büyük bir günün azabından korkuyorum.
60. Kavminden ileri gelenler dediler ki: Biz seni gerçekten
apaçık bir sapıklık içinde görüyoruz!
61. Dedi ki: "Ey kavmim! Bende herhangi bir sapıklık
yoktur; fakat ben, âlemlerin Rabbi tarafından gönderilmiş bir elçiyim.
62. Size Rabbimin vahyettiklerini duyuruyorum, size öğüt
veriyorum ve ben sizin bilmediklerinizi Allah'tan (gelen vahiy ile) biliyorum.
63. (Allah'ın azabından) sakınıp da rahmete nâil olmanız
ümidiyle, içinizden sizi uyaracak bir adam vasıtasıyla size bir zikir (kitap)
gelmesine şaştınız mı?"
64. Onu yalanladılar, biz de onu ve onunla beraber gemide
bulunanları kurtardık, âyetlerimizi yalanlayanları da suda boğduk! Çünkü onlar
kör bir kavim idiler.
65. Ad kavmine de kardeşleri Hûd'u (gönderdik). O dedi ki:
"Ey kavmim! Allah'a kulluk edin; sizin O'ndan başka tanrınız yoktur. Hâla
sakınmayacak mısınız?"
66. Kavminden ileri gelen kâfirler dediler ki: Biz seni
kesinlikle bir beyinsizlik içinde görüyoruz ve gerçekten seni yalancılardan
sanıyoruz.
67. "Ey kavmim! dedi, ben beyinsiz değilim; fakat ben
âlemlerin Rabbinin gönderdiği bir elçiyim.
68. Size Rabbimin vahyettiklerini duyuruyorum ve ben sizin için
güvenilir bir öğütçüyüm.
69. Sizi uyarmak için içinizden bir adam vasıtasıyla Rabbinizden
size bir zikir (kitap) gelmesine şaştınız mı? Düşünün ki O sizi, Nuh kavminden
sonra onların yerine getirdi ve yaratılışta sizi onlardan üstün kıldı. O halde
Allah'ın nimetlerini hatırlayın ki kurtuluşa eresiniz."
70. Dediler ki: Sen bize tek Allah'a kulluk etmemiz ve
atalarımızın tapmakta olduklarını bırakmamız için mi geldin? Eğer doğrulardan
isen, bizi tehdit ettiğini (azabı) bize getir.
71. (Hûd) dedi ki: "Üzerinize Rabbinizden bir azap ve bir
hışım inmiştir. Haklarında Allah'ın hiçbir delil indirmediği, sadece sizin ve
atalarınızın taktığı kuru isimler hususunda benimle tartışıyor musunuz?
Bekleyin öyleyse, şüphesiz ben de sizinle beraber bekleyenlerdenim!"
72. Onu ve onunla beraber olanları rahmetimizle kurtardık ve
âyetlerimizi yalanlayıp da iman etmeyenlerin kökünü kestik.
73. Semûd kavmine de kardeşleri Salih'i (gönderdik). Dedi ki: Ey
kavmim! Allah'a kulluk edin; sizin O'ndan başka tanrınız yoktur. Size
Rabbinizden açık bir delil gelmiştir. O da, size bir mucize olarak Allah'ın şu
devesidir. Onu bırakın, Allah'ın arzında yesin, (içsin); ona kötülük etmeyin;
sonra sizi elem verici bir azap yakalar.
74. Düşünün ki, (Allah) Âd kavminden sonra yerlerine sizi
getirdi. Ve yeryüzünde sizi yerleştirdi: Onun düzlüklerinde saraylar
yapıyorsunuz, dağlarında evler yontuyorsunuz. Artık Allah'ın nimetlerini
hatırlayın da yeryüzünde fesatçılar olarak karışıklık çıkarmayın.
75. Kavminin ileri gelenlerinden büyüklük taslayanlar,
içlerinden zayıf görülen inananlara dediler ki: Siz Salih'in, Rabbi tarafından
gönderildiğini biliyor musunuz? Onlar da Şüphesiz biz onunla ne gönderilmişse
ona inananlarız, dediler.
76. Büyüklük taslayanlar dediler ki: "Biz de sizin
inandığınızı inkâr edenleriz."
77. Derken o dişi deveyi ayaklarını keserek öldürdüler ve
Rablerinin emrinden dışarı çıktılar da: Ey Salih! Eğer sen gerçekten
peygamberlerdensen bizi tehdit ettiğin azabı bize getir, dediler.
78. Bunun üzerine onlarrı o (gürültülü) sarsıntı yakaladı da
yurtlarında diz üstü dona kaldılar.
79. Salih o zaman onlardan yüz çevirdi ve şöyle dedi: Ey kavmim!
Andolsun ki ben size Rabbimin vahyettiklerini tebliğ ettim ve size öğüt verdim;
fakat siz öğüt verenleri sevmiyorsunuz.
80. Lût'u da (peygamber gönderdik). Kavmine dedi ki:
"Sizden önceki milletlerden hiçbirinin yapmadığı fuhuşu mu yapıyorsunuz?
81. Çünkü siz, şehveti tatmin için kadınları bırakıp da şehvetle
erkeklere yanaşıyorsunuz. Doğrusu siz taşkın bir milletsiniz."
82. Kavminin cevabı: Onları (Lût'u ve taraftarlarını)
memleketinizden çıkarın; çünkü onlar fazla temizlenen insanlarmış! demelerinden
başka bir şey olmadı.
83. Biz de onu ve karısından başka aile efradını kurtardık;
çünkü karısı geride kalanlardan (kâfirlerden) idi.
84. Ve üzerlerine (taş) yağmuru yağdırdık. Bak ki günahkârların
sonu nasıl oldu!
85. Medyen'e de kardeşleri Şuayb'ı (gönderdik). Dedi ki: Ey
kavmim! Allah'a kulluk edin, sizin ondan başka tanrınız yoktur. Size
Rabbinizden açık bir delil gelmiştir; artık ölçüyü, tartıyı tam yapın,
insanların eşyalarını eksik vermeyin. Düzeltilmesinden sonra yeryüzünde
bozgunculuk yapmayın. Eğer inananlar iseniz bunlar sizin için daha hayırlıdır.
86. Tehdit ederek, inananları Allah yolundan alıkoyarak ve o
yolu eğip bükmek isteyerek öyle her yolun başında oturmayın. Düşünün ki siz az
idiniz de O sizi çoğalttı. Bakın ki, bozguncuların sonu nasıl olmuştur!
87. Eğer içinizden bir gurup benimle gönderilene inanır, bir
gurup da inanmazsa, Allah aranızda hükmedinceye kadar bekleyin. O hakimlerin en
iyisidir.
88. Kavminden ileri gelen kibirliler dediler ki: "Ey Şuayb!
Seni ve seninle beraber inananları memleketimizden kesinlikle çıkaracağız veya
dinimize döneceksiniz" (Şuayb): İstemesek de mi? dedi.
89. Doğrusu Allah bizi ondan kurtardıktan sonra tekrar sizin
dininize dönersek Allah'a karşı yalan uydurmuş oluruz. Rabbimiz Allah dilemiş
başka, yoksa ona geri dönmemiz bizim için olacak şey değildir. Rabbimizin ilmi
her şeyi kuşatmıştır. Biz sadece Allah'a dayanırız. Rabbimiz! Bizimle kavmimiz
arasında adaletle hükmet! Sen hükmedenlerin en hayırlısısın.
90. Kavminden ileri gelen kâfirler dediler ki: Eğer Şuayb'e
uyarsanız o takdirde siz mutlaka ziyana uğrarsınız.
91. Derken o şiddetli deprem onları yakalayıverdi de yurtlarında
diz üstü donakaldılar.
92. Şuayb'ı yalanlayanlar sanki yurtlarında hiç oturmamış
gibiydiler. Asıl ziyana uğrayanlar Şuayb'ı yalanlayanların kendileridir.
93. (Şuayb), onlardan yüz çevirdi ve (içinden) dedi ki: "Ey
kavmim! Ben size Rabbimin gönderdiği gerçekleri duyurdum ve size öğüt verdim.
Artık kâfir bir kavme nasıl acırım!"
94. Biz hangi ülkeye bir peygamber gönderdiysek, ora halkını,
(peygambere baş kaldırdıklarından ötürü bize) yalvarıp yakarsınlar diye mutlaka
yoksulluk ve darlıkla sıkmışızdır.
95. Sonra kötülüğü (darlığı) değiştirip yerine iyilik (bolluk)
getirdik. Nihayet çoğaldılar ve: "Atalarımız da böyle sıkıntı ve sevinç
yaşamışlardı" dediler. Biz de onları, kendileri farkına varmadan ansızın
yakaladık.
96. O (peygamberlerin gönderildiği) ülkelerin halkı inansalar ve
(günahtan) sakınsalardı, elbette onların üstüne gökten ve yerden nice bereket
kapıları açardık, fakat yalanladılar, biz de ettikleri yüzünden onları
yakalayıverdik.
97. Yoksa o ülkelerin halkı geceleyin uyurlarken kendilerine
azabımızın gelmeyeceğinden emin mi oldular?
98. Ya da o ülkelerin halkı kuşluk vakti eğlenirlerken
kendilerine azabımızın gelmeyeceğinden emin mi oldular?
99. Allah'ın azabından emin mi oldular? Fakat ziyana uğrayan
topluluktan başkası, Allah'ın (böyle) mühlet vermesinden emin olamaz.
100. Önceki sahiplerinden sonra yeryüzüne vâris olanlara hâla şu
gerçek belli olmadı mı ki: Eğer biz dileseydik onları da günahlarından dolayı
musibetlere uğratırdık! Biz onların kalplerini mühürleriz de onlar (gerçekleri)
işitmezler.
101. İşte o ülkeler... Onların haberlerinden bir kısmını sana
anlatıyoruz. Andolsun ki, peygamberleri onlara apaçık deliller getirmişlerdi.
Fakat önceden yalanladıkları gerçeklere iman edecek değillerdi. İşte kâfirlerin
kalplerini Allah böyle mühürler.
102. Onların çoğunda, sözünde durma diye bir şey bulamadık.
Gerçek şu ki, onların çoğunu yoldan çıkmış bulduk.
103. Sonra onların ardından Musa'yı mucizelerimizle Firavun ve
kavmine gönderdik de o mucizeleri inkâr ettiler; ama, bak ki, fesatçıların sonu
ne oldu!
104. Musa dedi ki : "Ey Firavun! Ben âlemlerin Rabbi
tarafından gönderilmiş bir peygamberim.
105. Allah hakkında gerçekten başkasını söylememek benim üzerime
borçtur. Size Rabbinizden açık bir delil getirdim; artık İsrailoğullarını
benimle bırak!"
106. (Firavun) dedi ki: Eğer bir mucize getirdiysen ve gerçekten
doğru söylüyorsan onu göster bakalım.
107. Bunun üzerine Musa asasını yere attı. O hemen apaçık bir
ejderha oluverdi!
108. Ve elini (cebinden) çıkardı. Birdenbire o da seyredenlere
bembeyaz görünüverdi.
109. Firavun'un kavminden ileri gelenler dediler ki: Bu çok
bilgili bir sihirbazdır.
110. O,sizi yurdunuzdan çıkarmak istiyor. Ne buyurursunuz?
111. Dediler ki: Onu da kardeşini de beklet; şehirlere
toplayıcılar (memurlar) yolla.
112. Bütün bilgili sihirbazları sana getirsinler.
113. Sihirbazlar Firavun'a geldi ve: Eğer üstün gelen biz
olursak, bize kesin bir mükâfat var mı? dediler.
114. (Firavun): Evet hem de siz mutlaka yakınlarımdan
olacaksınız, dedi.
115. (Sihirbazlar), Ey Musa sen mi (önce) atacaksın, yoksa
atanlar biz mi olalım? dediler.
116. "Siz atın" dedi. Onlar atınca, insanların
gözlerini büyülediler, onları korkuttular ve büyük bir sihir gösterdiler.
117. Biz de Musa'ya, "Asanı at!" diye vahyettik. Bir
de baktılar ki bu, onların uydurduklarını yakalayıp yutuyor.
118. Böylece gerçek ortaya çıktı ve onların yapmakta oldukları
yok olup gitti.
119. İşte Firavun ve kavmi, orada yenildi ve küçük düşerek geri
döndüler.
120. Sihirbazlar ise secdeye kapandılar.
121. "Âlemlerin Rabbine iman ettik" dediler.
122. "Musa'nın ve Harun'un Rabb'ine " dediler.
123. Firavun dedi ki: "Ben size izin vermeden ona iman mı
ettiniz? Bu, hiç şüphesiz şehirde, halkını oradan çıkarmak için kurduğunuz bir
tuzaktır. Ama yakında (başınıza gelecekleri) göreceksiniz!
124. Mutlaka ellerinizi ve ayaklarınızı çaprazlama keseceğim,
sonra da hepinizi asacağım!"
125. Onlar da : ''Biz zaten Rabbimize döneceğiz".dediler.
126. Sen sadece Rabbimizin âyetleri bize geldiğinde onlara
inandığımız için bizden intikam alıyorsun. Ey Rabbimiz! Bize bol bol sabır ver,
müslüman olarak canımızı al, dediler.
127. Firavun'un kavminden ileri gelenler dediler ki: Musa'yı ve
kavmini, seni ve tanrılarını bırakıp yeryüzünde bozgunculuk çıkarsınlar diye mi
bırakacaksınız? (Firavun): "Biz onların oğullarını öldürüp, kadınlarını
sağ bırakacağız. Elbette biz onları ezecek üstünlükteyiz" dedi.
128. Musa kavmine dedi ki: "Allah'tan yardım isteyin ve
sabredin. Şüphesiz ki yeryüzü Allah'ındır. Kullarından dilediğini ona vâris
kılar. Sonuç (Allah'tan korkup günahtan) sakınanlarındır."
129. Onlar da, sen bize (peygamber olarak) gelmeden önce de geldikten
sonra da bize işkence edildi, dediler. (Musa), "Umulur ki Rabbiniz
düşmanınızı helâk eder ve onların yerine sizi yer yüzüne hakim kılar da nasıl
hareket edeceğinize bakar" dedi.
130. Andolsun ki, biz de Firavun'a uyanları ders alsınlar diye
yıllarca kuraklık ve mahsül kıtlığı ile cezalandırdık.
131. Onlara bir iyilik (bolluk) gelince, "Bu bizim
hakkımızdır" derler; eğer kendilerine bir fenalık gelirse Musa ve onunla
beraber olanları uğursuz sayarlardı. Bilesiniz ki, onlara gelen uğursuzluk
Allah katındandır, fakat onların çoğu bunu bilmezler.
132. Ve dediler ki: "Bizi sihirlemek için ne mucize
getirirsen getir, biz sana inanacak değiliz."
133. Biz de ayrı ayrı mucizeler olarak onların üzerine tufan,
çekirge, haşere, kurbağalar ve kan gönderdik; yine de büyüklük tasladılar ve
günahkâr bir kavim oldular.
134. Azap üzerlerine çökünce, "Ey Musa! sana verdiği söz
hürmetine, bizim için Rabbine dua et; eğer bizden azabı kaldırırsan, mutlaka
sana inanacağız ve muhakkak İsrailoğullarını seninle göndereceğiz" dediler.
135. Biz, ulaşacakları bir müddete kadar onlardan azabı
kaldırınca hemen sözlerinden dönüverdiler.
136. Biz de âyetlerimizi yalanlamaları ve onlardan gafil
kalmaları sebebiyle kendilerinden intikam aldık ve onları denizde boğduk.
137. Hor görülüp ezilmekte olan o kavmi (yahudileri) de, içini
bereketle doldurduğumuz yerin doğu taraflarına ve batı taraflarına mirasçı
kıldık. Sabırlarına karşılık Rabbinin İsrailoğullarına verdiği güzel söz yerine
geldi. Firavun ve kavminin yapmakta olduklarını ve yetiştirdikleri bahçeleri
helâk ettik.
138. İsrailoğullarını denizden geçirdik, orada kendilerine
mahsus birtakım putlara tapan bir kavme rastladılar. Bunun üzerine: Ey Musa!
Onların tanrıları olduğu gibi, sen de bizim için bir tanrı yap! dediler. Musa:
Gerçekten siz cahil bir toplumsunuz, dedi.
139. Şüphesiz bunların içinde bulundukları (din) yıkılmıştır,
yapmakta oldukları da bâtıldır.
140. Musa dedi ki: Allah sizi âlemlere üstün kılmışken ben size
Allah'tan başka bir tanrı mı arayayım?
141. Hatırlayın ki, size işkencenin en kötüsünü yapan Firavun'un
adamlarından sizi kurtardık. Onlar oğullarınızı öldürüyorlar, kadınlarınızı sağ
bırakıyorlardı. İşte bunda size Rabbiniz tarafından büyük bir imtihan vardır.
142. (Bana ibadet etmesi için) Musa'ya otuz gece vade verdik ve
ona on gece daha ilâve ettik; böylece Rabbinin tayin ettiği vakit kırk geceyi
buldu. Musa, kardeşi Harun'a dedi ki: Kavmimin içinde benim yerime geç, onları
ıslah et, bozguncuların yoluna uyma.
143. Musa tayin ettiğimiz vakitte (Tûr'a) gelip de Rabbi onunla
konuşunca "Rabbim! Bana (kendini) göster; seni göreyim!" dedi.
(Rabbi): "Sen beni asla göremezsin. Fakat şu dağa bak, eğer o yerinde
durabilirse sen de beni göreceksin!" buyurdu. Rabbi o dağa tecelli edince
onu paramparça etti, Musa da baygın düştü. Ayılınca dedi ki: Seni noksan
sıfatlardan tenzih ederim, sana tevbe ettim. Ben inananların ilkiyim.
144. (Allah) Ey Musa! dedi, ben risaletlerimle (sana verdiğim
görevlerle) ve sözlerimle seni insanların başına seçtim. Sana verdiğimi al ve
şükredenlerden ol.
145. Nasihat ve her şeyin açıklamasına dair ne varsa hepsini
Musa için levhalarda yazdık. (Ve dedik ki): Bunları kuvvetle tut, kavmine de
onun en güzelini almalarını emret. Yakında size, yoldan çıkmışların yurdunu
göstereceğim.
146. Yeryüzünde haksız yere böbürlenenleri âyetlerimden
uzaklaştıracağım. Onlar bütün mucizeleri görseler de iman etmezler. Doğru yolu
görseler onu yol edinmezler. Fakat azgınlık yolunu görürlerse, hemen ona
saparlar. Bu durum, onların âyetlerimizi yalanlamalarından ve onlardan gafil
olmalarından ileri gelmektedir.
147. Halbuki âyetlerimizi ve ahirete kavuşmayı yalanlayanların
amelleri boşa çıkmıştır. Onlar, yapmakta oldukları amellerden başka bir şey
için mi cezalandırılırlar!
148. (Tûr'a giden) Musa'nın arkasından kavmi, zinet
takımlarından, böğürebilen bir buzağı heykelini (tanrı) edindiler. Görmediler
mi ki o, onlarla ne konuşuyor ne de onlara yol gösteriyor? Onu (tanrı olarak)
benimsediler ve zalimler oldular.
149. Pişman olup da kendilerinin gerçekten sapmış olduklarını görünce
dediler ki: Eğer Rabbimiz bize acımaz ve bizi bağışlamazsa mutlaka ziyana
uğrayanlardan olacağız!
150. Musa, kızgın ve üzgün bir halde kavmine dönünce:
"Benden sonra arkamdan ne kötü işler yapmışsınız! Rabbinizin emrini
(beklemeyip) acele mi ettiniz?" dedi. Tevrat levhalarını yere attı ve
kardeşinin (Harun'un) başını tutup kendine doğru çekmeye başladı. (Kardeşi):
"Anam oğlu! Bu kavim beni cidden zayıf gördüler ve nerede ise beni
öldüreceklerdi. Sen de düşmanları bana güldürme ve beni bu zalim kavimle
beraber tutma!" dedi.
151. (Musa da) Ey Rabbim, beni ve kardeşimi bağışla, bizi
rahmetine kabul et. Zira sen merhametlilerin en merhametlisisin! dedi.
152. Buzağıyı (tanrı) edinenler var ya, işte onlara mutlaka
Rablerinden bir gazap ve dünya hayatında bir alçaklık erişecektir. Biz
iftiracıları böyle cezalandırırız.
153. Kötülükler yaptıktan sonra ardından tevbe edip de iman
edenlere gelince, şüphesiz ki o tevbe ve imandan sonra, Rabbin elbette
bağışlayan ve esirgeyendir.
154. Musa'nın öfkesi dinince levhaları aldı. Onlardaki yazıda
Rablerinden korkanlar için hidayet ve rahmet (haberi) vardı.
155. Musa tayin ettiğimiz vakitte kavminden yetmiş adam seçti. Onları
o müthiş deprem yakalayınca Musa dedi ki: "Ey Rabbim! Dileseydin onları da
beni de daha önce helâk ederdin. İçimizden birtakım beyinsizlerin işlediği
(günah) yüzünden hepimizi helâk edecek misin? Bu iş, senin imtihanından başka
bir şey değildir. Onunla dilediğini saptırırsın, dilediğini de doğru yola
iletirsin. Sen bizim sahibimizsin, bizi bağışla ve bize acı! Sen
bağışlayanların en iyisisin! (Hz. Musa'nın, kavmini temsilen seçip Al lah'ın
huzuruna getirdiği kimseler, Allah ile kendi arasındaki konuşmayı işitince,
onunla yetinmediler ve: ""Ey Musa, Allah'ı açıkca görmedikçe sana
asla inanmayacağız"" dediler. Bunun üzerine orada şiddetli bir deprem
oldu ve bayılıp düştüler. Hz. Musa, Allah'a yalvardı da bu afet kaldırıldı.)
156. Bize, bu dünyada da iyilik yaz ahirette de. Şüphesiz biz
sana döndük." Allah buyurdu ki: Kimi dilersem onu azabıma uğratırım;
rahmetim ise her şeyi kuşatır. Onu, sakınanlara, zekâtı verenlere ve
âyetlerimize inananlara yazacağım.
157. Yanlarındaki Tevrat ve İncil'de yazılı buldukları o elçiye,
o ümmî Peygamber'e uyanlar (var ya), işte o Peygamber onlara iyiliği emreder,
onları kötülükten meneder, onlara temiz şeyleri helâl, pis şeyleri haram kılar.
Ağırlıklarını ve üzerlerindeki zincirleri indirir. O Peygamber'e inanıp ona
saygı gösteren, ona yardım eden ve onunla birlikte gönderilen nûr'a (Kur'an'a)
uyanlar var ya, işte kurtuluşa erenler onlardır.
158. De ki: Ey insanlar! Gerçekten ben sizin hepinize, göklerin
ve yerin sahibi olan Allah'ın elçisiyim. Ondan başka tanrı yoktur, O diriltir
ve öldürür. Öyle ise Allah`a ve ümmî Peygamber olan Resûlüne -ki o, Allah'a ve
onun sözlerine inanır iman edin ve O'na uyun ki doğru yolu bulasınız.
159. Musa'nın kavminden hak ile doğru yolu bulan ve onun
sayesinde âdil davranan bir topluluk vardır.
160. Biz İsrailoğullarını oymaklar halinde oniki kabileye
ayırdık. Kavmi kendisinden su isteyince, Musa'ya, "Asanı taşa vur!"
diye vahyettik. Derhal ondan oniki pınar fışkırdı. Her kabile içeceği yeri
belledi. Sonra üzerlerine bulutla gölge yaptık, onlara kudret helvası ve
bıldırcın eti indirdik. (Onlara dedik ki) "Size verdiğimiz rızıkların
temizlerinden yeyin. "Ama onlar (emirlerimizi dinlememekle) bize değil
kendilerine zulmediyorlardı.
161. Onlara denildi ki : Şu şehirde (Kudüs'te) yerleşin, ondan
(nimetlerinden) dilediğiniz gibi yeyin, "bağışlanmak istiyoruz" deyin
ve kapıdan eğilerek girin ki hatalarınızı bağışlayalım. İyilik yapanlara
ileride ihsanımızı daha da artıracağız.
162. Fakat onlardan zalim olanlar, sözü, kendilerine söylenenden
başkasıyla değiştirdiler. Biz de zulmetmelerinden ötürü üzerlerine gökten bir
azap gönderdik.
163. Onlara, deniz kıyısında bulunan şehir halkının durumunu
sor. Hani onlar cumartesi gününe saygısızlık gösterip haddi aşıyorlardı. Çünkü
cumartesi tatili yaptıkları gün, balıklar meydana çıkarak akın akın onlara
gelirdi, cumartesi tatili yapmadıkları gün de gelmezlerdi. İşte böylece biz,
yoldan çıkmalarından dolayı onları imtihan ediyorduk.
164. İçlerinden bir topluluk: "Allah'ın helâk edeceği yahut
şiddetli bir şekilde azap edeceği bir kavme ne diye öğüt veriyorsunuz?"
dedi. (Öğüt verenler) dediler ki: Rabbinize mazeret beyan edelim diye bir de
sakınırlar ümidiyle (öğüt veriyoruz).
165. Onlar kendilerine yapılan uyarıları unutunca, biz de
kötülükten men edenleri kurtardık, zulmedenleri de yapmakta oldukları
kötülüklerden ötürü şiddetli bir azap ile yakaladık.
166. Kibirlenip de kendilerine yasak edilen şeylerden
vazgeçmeyince onlara: Aşağılık maymunlar olun! dedik.
167. Rabbin, elbette kıyamet gününe kadar onlara en kötü eziyeti
yapacak kimseler göndereceğini ilân etti. Şüphesiz Rabbin cezayı çabuk
verendir. Ve O çok bağışlayan, pek esirgeyendir.
168. Onları (yahudileri) gurup gurup yeryüzüne dağıttık.
Onlardan iyi kimseler vardır, yine onlardan bundan aşağıda olanları da vardır.
(Kötülüklerinden) belki dönerler diye onları iyilik ve kötülüklerle imtihan
ettik.
169. Onların ardından da (âyetleri tahrif karşılığında) şu
değersiz dünya malını alıp, nasıl olsa bağışlanacağız, diyerek Kitab'a vâris
olan birtakım kötü kimseler geldi. Onlara, ona benzer bir menfaat daha gelse
onu da alırlar. Peki, Kitap'ta Allah hakkında gerçekten başka bir şey
söylemeyeceklerine dair onlardan söz alınmamış mıydı ve onlar Kitap'takini
okumamışlar mıydı? Âhiret yurdu sakınanlar için daha hayırlıdır. Hâla aklınız
ermiyor mu?
170. Kitab'a sımsıkı sarılıp namazı dosdoğru kılanlar var ya,
işte biz böyle iyiliğe çalışanların ecrini zayi etmeyiz.
171. Bir zamanlar dağı İsrailoğullarının üzerine gölge gibi
kaldırdık da üstlerine düşecek sandılar. "Size verdiğimi (Kitab'ı)
kuvvetle tutun ve içinde olanı hatırlayın ki korunasınız" dedik.
172. Kıyamet gününde, biz bundan habersizdik demeyesiniz diye
Rabbin Adem oğullarından, onların bellerinden zürriyetlerini çıkardı, onları
kendilerine şahit tuttu ve dedi ki: Ben sizin Rabbiniz değil miyim? (Onlar da),
Evet (buna) şâhit olduk, dediler.
173. Yahut "Daha önce babalarımız Allah'a ortak koştu, biz
de onlardan sonra gelen bir nesildik (onların izinden gittik). Bâtıl
işleyenlerin yüzünden bizi helâk edecek misin?" dememeniz için (böyle
yaptık).
174. Belki inkârdan dönerler diye âyetleri böyle ayrıntılı bir
şekilde açıklıyoruz.
175. Onlara (yahudilere), kendisine âyetlerimizden verdiğimiz ve
fakat onlardan sıyrılıp çıkan, o yüzden de şeytanın takibine uğrayan ve sonunda
azgınlardan olan kimsenin haberini oku.
176. Dileseydik elbette onu bu âyetler sayesinde yükseltirdik.
Fakat o, dünyaya saplandı ve hevesinin peşine düştü. Onun durumu tıpkı köpeğin
durumuna benzer: Üstüne varsan da dilini çıkarıp solur, bıraksan da dilini
sarkıtıp solur. İşte âyetlerimizi yalanlayan kavmin durumu böyledir. Kıssayı
anlat; belki düşünürler.
177. Âyetlerimizi yalanlayan ve kendilerine zulmetmiş olan
kavmin durumu ne kötüdür!
178. Allah kimi hidayete erdirirse, doğru yolu bulan odur. Kimi
de şaşırtırsa, işte asıl ziyana uğrayanlar onlardır.
179. Andolsun, biz cinler ve insanlardan birçoğunu cehennem için
yaratmışızdır. Onların kalpleri vardır, onlarla kavramazlar; gözleri vardır,
onlarla görmezler; kulakları vardır, onlarla işitmezler. İşte onlar hayvanlar
gibidir; hatta daha da şaşkındırlar. İşte asıl gafiller onlardır.
180. En güzel isimler (el-esmâü'l-hüsnâ) Allah'ındır. O halde
O'na o güzel isimlerle dua edin. Onun isimleri hakkında eğri yola gidenleri
bırakın. Onlar yapmakta olduklarının cezasına çarptırılacaklardır.
181. Yarattıklarımızdan, daima hakka ileten ve adaleti hak ile
yerine getiren bir millet bulunur.
182. Âyetlerimizi yalanlayanları, hiç bilmeyecekleri yerden
yavaş yavaş helâke götüreceğiz.
183. Onlara mühlet veririm; (ama) benim cezam çetindir.
184. Düşünmediler mi ki, arkadaşlarında (Muhammed'de) delilik
yoktur? O, ancak apaçık bir uyarıcıdır.
185. Göklerin ve yerin hükümranlığına, Allah'ın yarattığı her
şeye ve ecellerinin yaklaşmış olabileceğine bakmadılar mı? O halde Kur'an'dan
sonra hangi söze inanacaklar?
186. Allah kimi şaşırtırsa, artık onun için yol gösteren yoktur.
Ve onları azgınlıkları içinde şaşkın olarak bırakır.
187. Sana kıyameti, ne zaman gelip çatacağını soruyorlar. De ki:
Onun ilmi ancak Rabbimin katındadır. Onun vaktini O'ndan başkası açıklayamaz. O
göklere de yere de ağır gelmiştir. O size ansızın gelecektir. Sanki sen onu
biliyormuşsun gibi sana soruyorlar. De ki: Onun bilgisi ancak Allah'ın
katındadır; ama insanların çoğu bilmezler.
188. De ki: "Ben, Allah'ın dilediğinden başka kendime
herhangi bir fayda veya zarar verecek güce sahip değilim. Eğer ben gaybı
bilseydim elbette daha çok hayır yapmak isterdim ve bana hiçbir fenalık
dokunmazdı. Ben sadece inanan bir kavim için bir uyarıcı ve
müjdeleyiciyim."
189. Sizi bir tek
candan (Âdem'den) yaratan, ondan da yanında huzur bulsun diye eşini (Havva'yı)
yaratan O'dur. Eşi ile (birleşince) eşi hafif bir yük yüklendi (hamile kaldı). Onu bir müddet
taşıdı. Hamileliği ağırlaşınca, Rableri Allah'a: Andolsun bize kusursuz bir
çocuk verirsen muhakkak şükredenlerden olacağız, diye dua ettiler.
190. Fakat (Allah) onlara kusursuz bir çocuk verince,
kendilerine verdiği bu çocuk hakkında (sonradan insanlar) Allah'a ortak
koştular. Allah ise onların ortak koştuğu şeyden yücedir.
191. Kendileri yaratıldığı halde hiçbir şeyi yaratamayan
varlıkları (Allah'a) ortak mı koşuyorlar?
192. Halbuki (putlar) ne onlara bir yardım edebilirler ne de kendilerine
bir yardımları olur.
193. Onları doğru yola çağırırsanız size uymazlar; onları
çağırsanız da, sukût etseniz de sizin için birdir.
194. (Ey kâfirler!) Allah'ı bırakıp da taptıklarınız sizler gibi
kullardır. (Onların tanrılığı hakkında iddianızda) doğru iseniz, onları çağırın
da size cevap versinler!
195. Onların yürüyecekleri ayakları mı var, yoksa tutacakları
elleri mi var veya görecekleri gözleri mi var yahut işitecekleri kulakları mı
var (neleri var)? De ki: "Ortaklarınızı çağırın, sonra bana (istediğiniz)
tuzağı kurun ve bana göz bile açtırmayın!"
196. Şüphesiz ki, benim koruyanım Kitab'ı indiren Allah'tır. Ve
O bütün salih kullarını görüp gözetir.
197. Allah'ın dışında taptıklarınızın ne size yardıma güçleri
yeter ne de kendilerine yardım edebilirler.
198. Onları doğru yola çağırmış olsanız işitmezler. Ve onları
sana bakar görürsün, oysa onlar görmezler.
199. (Resûlüm!) Sen afyolunu tut, iyiliği emret ve cahillerden
yüz çevir.
200. Eğer şeytanın fitlemesi seni dürterse hemen Allah'a sığın.
Çünkü O, işitendir, bilendir.
201. Takvâya erenler var ya, onlara şeytan tarafından bir
vesvese dokunduğunda (Allah'ın emir ve yasaklarını) hatırlayıp hemen gerçeği
görürler.
202. (Şeytanların) dostlarına gelince, şeytanlar onları
azgınlığa sürüklerler. Sonra da yakalarını bırakmazlar.
203. Onlara bir mucize getirmediğin zaman, (ötekiler gibi) onu
da derleyip getirseydin ya! derler. De ki: Ben ancak Rabbimden bana vahyolunana
uyarım. Bu (Kur'an), Rabbinizden gelen basîretlerdir (kalp gözlerini açan
beyanlardır); inanan bir kavim için hidayet ve rahmettir.
204. Kur'an okunduğu zaman onu dinleyin ve susun ki size
merhamet edilsin.
205. Kendi kendine, yalvararak ve ürpererek, yüksek olmayan bir
sesle sabah akşam Rabbini an. Gafillerden olma.
206. Kuşkusuz Rabbin katındakiler O'na kulluk etmekten
kibirlenmezler, O'nu tesbih eder ve yalnız O'na secde ederler.
